قوانین ترمودینامیک و اثباتِ آغازی برای جهان

قانون اوّلِ تِرمودینامیک را غالباً، "قانـون بقــای انرژی"¹ مینامند. این قانون برآن است که می توان به شکل های گوناگونی انرژی را از یک سیستم به سیستمی دیگر انتقال داد، اما "آفرینش" یا "نابودیِ" انرژی محال است. می توان ماده را به انرژی تبدیل کرد، درست همانگونه که آلبرت اینشتین هنگام ارائۀ معادلۀ بزرگ خود (یعنی E=MC²) به بررسی آن پرداخت. با این حال، از زمان به وجود آمدن انرژی، کلّ انرژی موجود در عالم هستی ثابت است.

قانون دوّمِ تِرمودینامیک را معمولاً، "قانون اِنتروپیِ افزایش یافته"² مینامند. گرچه میزان یا کمیّت ماده/انرژی در جهان ثابت است (قانون اول ترمودینامیک)،  منتها با گذشت زمان، کیفیّت ماده/انرژی تنزل پیدا می کند. اما چگونه؟ [بدین صورت که] انرژیِ قابل استفاده ضرورتاً جهت بهره وری، رشد و تعمیرات مورد استفاده قرار می گیرد. در این فرایند، انرژی قابل استفاده تبدیل به انرژی غیرقابل استفاده می گردد. بنابراین، انرژی قابل استفاده، بطور بازیافت ناپذیری، به شکل انرژی غیرقابل استفاده "ضـایع می شود".  

"اِنتروپی"3 چنین تعریف می شود: "واحد اندازه گیری انرژیِ غیرقابل استفاده در یک سیستم بسته (مثلاً جهان هستی)." با کاهش "انرژی قابل استفاده" و افزایش "انرژی غیرقابل استفاده"، اِنتروپی نیز افزایش می یابد. همچنین، اِنتروپی{= بی نظمی} عبارت است از معیار سنجش صُدفه و تصادف یا بی نظمی موجود در یک سیستم بسته؛ هنگامی که انرژی قابل استفاده، بطور بازیافت ناپذیری، ضایع می شود، بی نظمی و تصادف و آشفتگی نیز افزایش می یابد. 

اینک، نظر به اینکه در آغاز، نظم موجود در جهان هستی در غایتِ میزان خود بوده است، و از آن پس، بی نظمیِ آن به تدریج افزایش یافته است، طبیعتاً این سؤال مطرح می شود که "چه کسی در آغاز، چنین نظمی را پدید آورده است؟" نتیجۀ دیگری هم که می توان گرفت این است که اگر جهان هستی "ابــدی" بوده و آغازی نمی داشت، می بایست مدت ها پیش به غایت اِنتروپی (بی نظمیِ) خویش می رسید. لذا، از آنجایی که عالم هستی به غایت اِنتروپی (بی نظمیِ) خود نرسیده است، پس می توان نتیجه گرفت که جهان هستی "آغــازی" دارد.